കാണ്മതെന്നും ഞാനീ ..കാഴ്ചകളോരോന്നും
കണ്ണിന്‍വിഷാദമായി നിറയുന്ന കാഴ്ചകള്‍ ..
ഒരുപിടിച്ചോറു നാം വലിച്ചെറിഞ്ഞീടുകില്‍
ഒരുവറ്റിനായി തിരയും മര്‍ത്ത്യനിവിടെ ..

അലയുമീ വെയിലത്ത് ഒരുതുള്ളി ജലത്തിനായി
ഗതികിട്ടാതലയും ആത്മാവുപോല്‍
സ്‌നേഹമെന്തെന്നറിയാതെ തലോടലുകളേല്ക്കാതെ..
തെരുവിന്‍തിണ്ണയിലുറങ്ങീടുന്നു...

നായയും പൂച്ചയും കാക്കയും എലിയും
കൂട്ടാണിവര്‍ക്കെന്നുമെന്നും...
ബന്ധവുമില്ല സ്വന്തവുമില്ല നാം
അനാഥരെന്നോതും തെരുവിന്‍മക്കള്‍..

ഇവര്‍ അലയും കാഴ്ചകള്‍
കണ്ടുനില്ക്കാന്‍... വയ്യാ ..
വിശപ്പിനാല്‍ അലറും വാക്കുകള്‍
കേട്ടുനില്ക്കാന്‍.. വയ്യാ..

കൊതിയുണ്ടെനിക്കെന്നും ഈ
കൈയാല്‍ തലോടുവാന്‍ ..നിന്‍
കൊതിതീരെ ഭക്ഷണം തന്നീടുവാന്‍ ...
തളര്‍ന്നൊരീ കൈകളില്‍
നിനക്കഭയമില്ലെന്നോര്‍ത്തു ...
കൊതിയായിത്തന്നെയതു നിന്നീടുന്നു ..

അന്ധയും ബധിരയും ആയെങ്കിലെന്നു
ഞാന്‍ അറിയാതെയെങ്കിലും മോഹിക്കുന്നു ..
നിസ്സഹായയായെന്‍ ജീവിതവീഥിയെ..
എന്തെന്നറിയാതെ വെറുത്തീടുന്നു..

ഇന്നെനിക്കു നീ ..മാപ്പേകീടുക...
വന്നീടുമൊരുനാള്‍ ഞാന്‍ നിങ്ങളെത്തേടി..
എന്‍കൈയില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കഭയമായി ..ഇല്ലെങ്കിലിന്നു
ഞാന്‍ മര്‍ത്ത്യനെന്നോതുന്നതില്‍ അര്‍ത്ഥമില്ലാ...